Gisterenavond ontmoette ik een vrouw uit Portugal en bleek dat wij dezelfde interesse hadden in activiteiten en de komende dagen dezelfde route wilde volgen. Al snel lag de kaart op bed om een route te bepalen.

Vanmorgen na een heerlijk ontbijt met bruine boterhammen, kaas en pindakaas hebben we onze regenjassen aangetrokken. De route die we gekozen hadden begon makkelijk, daarna wat zwaarder en zou eindigen met een zwaar stuk. Zou eindigen ja... Want zover kwamen we natuurlijk niet.

De wandeling begon prima en de richting was duidelijk. Alhoewel we de eerste waterval ergens compleet gemist hebben, waren we binnen de aangegeven tijd bij het volgende wandelpad. Hier kwamen we een groep tegen van zo'n tien kinderen met een leraar (wiskunde). Die groep bleek uiteindelijk te bestaan uit een hele school van zo'n 78 leerlingen die een dagje uit waren. Ze waren rond de 14/15 jaar en niet heel goed gekleed voor een natte jungle. Aangezien we achter in de rij aan moesten sluiten stonden we met regelmaat stil en te wachten om de volgende stap te kunnen zetten.

Na een aantal kilometers klimmend en dalend afgelegd te hebben, stonden we halverwege de berg waar een splitsing was. Een pad was afgesloten en de andere stond nog vol met de leerlingen. We konden dus niet anders dan het pad (en de giechelende studenten) te volgen. Tegen de tijd dat we bij de rustplaats waren, zijn we omgetoverd tot toeristische attractie en wilde iedere groep met ons op de foto. Dat duurde dus wel even...

Ondertussen aan de lokale gids gevraagd of we nog op de juiste weg waren en vervolgde toen ons steile pad. Zei ik steil? Ja, inderdaad. Het pad dat we nu aan het volgen waren, bleek een paar minuten later een ander nummer te hebben dan degene die we wilde doen. Deze route was dus zwaar! Geen weg meer terug en dus geen andere optie dan doorgaan. Onderweg aangevallen door wilde planten, in de split gegleden/gevallen door de grote stappen en slipperige ondergrond. Bebloed en bezweet kwamen we dan eindelijk aan op de top. Een top vol bomen en het gaatje dat nog open was, gaf mooi uitzicht op de bewolking.

Bovenop kregen we de keuze uit twee wandelpaden. Nr. 7 en 8, beide geclassificeerd als erg zwaar... De zwaarste categorie in de Cameron Highlands. Super nice!

Gekozen voor nr. 8 om een tweede kans te krijgen een waterval te zien. De omschrijving van de weg als 'very steep' was zeerzeker correct. Touwen, bomen en glijen op ons achterwerk (kun je nagaan hoe mijn broek er nu uit ziet, haha) waren nodig om naar boven of beneden te komen. Het was zwaar, maar tevens ontzettend mooi en had ik het niet willen missen. De Robinson Falls uiteindelijk wel gezien en die was aardig om te zien. We waren weer terug in het dorp waar we begonnen waren, terwijl we in het dorp vijf kilometer verderop wilde eindigen.

Dan maar met de lokale bus. Die zou om half 3 vertrekken, maar dat werd half 4. In de bus leerde we een Amerikaan kennen die al met pensioen was en die nu alleen reisde, nadat zijn vrouw een paar weken eerder naar huis gegaan was, omdat zij het reizen zat was.

Anyway, met de bus naar de theeplantages gegaan om een kijkje in de BOH fabriek te nemen. Omdat de bus zo laat vertrok waren we er om 4 uur, ging de theeplantage om half vijf dicht en moesten we nog 3.5 km lopen om bij de plantage te komen. Dat was binnen deze tijdslimiet en met mijn reisgenoten praktisch onmogelijk. Gelukkig konden we een rit achter in een vrachtwagentje krijgen. Op het moment dat ik mijn voet nog op het wiel heb staan, geeft mijn Portugese reisgenoot het seintje aan de bestuurder dat hij kon gaan rijden. Stom! Hing ik daar aan een vrachtwagen... Gelukkig zat mijn voet niet vast en kon ik me met hulp omhoog trekken. De rit ging niet verder dan een kilometer voor het eindpunt, dus probeerde we nog een rit te krijgen. Gelukt! Achterop de tractor. Tjonge, je gaat je nog bijna boerin voelen zo...

De theefabriek bleek vrij klein te zijn en was al gesloten. Dat gold ook voor het restaurant en juist op dat moment konden we een kopje thee gebruiken aangezien we nat en koud waren van de stromende regen. En ja, ik had regenkleding aan!

Na een beetje opgedroogd te zijn, gingen we maar weer terug naar de hoofdweg. Onderweg stopte een Maleisisch stel die ons een rit aanboden, helemaal naar dorp. We hebben drie kwartier gedaan over een stukje van nog geen 5 km, omdat er file stond voor de night market. Waar we overigens ook afgezet zijn. De night market is daar iedere zaterdag en is een grote happening voor mensen in de omgeving. We hebben aardig wat tijd doorgebracht tussen de kraampjes. Voornamelijk bij de stands met eten. De eerste was er een met maïs op de kolf, geroosterd. Dit was de allereerste keer dat ik maïs op deze manier gegeten heb en het smaakte best goed. De markt is trouwens de ideale plek om nieuw voedsel uit te proberen. Octopus, sweet potatoes, fried vegetables, dragon fruit en nog veel meer voedsel van waar ik de naam niet meer van onthouden heb. Het was lekker, het was goed, maar het was weer veel te veel. Ik kon geen boe of bah meer zeggen...

Bij de markt vonden we een pick up waarvan de eigenaar onderweg was naar de golfbaan. Dat was halverwege de weg naar ons dorp en we mochten mee rijden. Deze mannen leken nog gewoon aan het werk, maar brachten ons helemaal naar ons dorp toe! Uiteraard hebben ze geld gekregen voor de heerlijke (en lange) rit en daarmee kwam onze dag ten einde. Morgen vroeg op (als alle spieren mee willen werken) en dan vertrek ik naar Taman Negara!